In de Nederlandse sportgeschiedenis waren het niet alleen Haarlem, Amsterdam en Rotterdam die Europa Cup-1 winnaars honkbal binnen hun grenzen hadden. In 1993 schoof ook Den Haag aan bij dit illustere rijtje De honkballers van toenmalig landskampioen Data Circuit/ ADO wisten zich dat jaar de Europa Cup-1 honkbal toe te eigenen. En alsof dat allemaal niet genoeg was, sleepten ze dat jaar ook de Super Cup in de wacht.
1993 was een topjaar voor de Haagse club. Voor één jaar was het gedaan met de gebruikelijke Zuid-Europese (lees: Italiaanse) suprematie in de Europese toernooien voor clubs. Dit jaar was het louter Nederland dat de klok sloeg: ADO won de Europa Cup-1; Levi’s/Neptunus won de Europa Cup-2. Samen mochten zij vervolgens gaan uitmaken wie door het winnen van de Super Cup echt het allerbeste clubteam van Europa zou worden.
Voor het eerst een Super Cup
In 1993 stond de Super Cup voor het eerst op het programma. Neptunus-manager Charles Urbanus had de Super Cup ook maar meteen bij de doelstellingen voor het seizoen opgenomen, maar dat liep – helaas voor hem – dus niet goed af. Het Nederlandse onderonsje werd in Den Haag beslecht in een ‘best-of-3’. Twee wedstrijden was dus voldoende voor het veroveren van de prijs.
De eerste wedstrijd werd vlot met 6-12 door de Hagenaars gewonnen. In de tweede wedstrijd leken de kaarten anders te worden geschut. Neptunus-pitcher Ken Brauckmiller had de Haagse aanval prima onder controle, tot aan de 3de inning. Een afzwaaier in de richting van Neptunus-eerste honkman Eric de Bruin, gevolgd door wat ongelukkig grabbelwerk van outfielder Eddy Dix zorgde ervoor dat ADO tweemaal kon scoren. Exit Brauckmiller die tot dat moment voortreffelijk had gegooid. De tweede wedstrijd eindigde uiteindelijk in een 4-7 overwinning voor ADO. Of die tweede zege echt verdiend was, daar zijn de experts het tot op de dag van vandaag niet over eens. Maar goed beschouwd doet dat er natuurlijk niet toe. Het zijn slechts de feiten (of in dit geval de cijfers) die tellen.
Verrassingen
Bij het teruglezen van de verslagen die ik – met hartelijke dank aan de dames van het Nederlandse honk- en softbalmuseum – heb kunnen lezen, vallen er twee zaken nadrukelijk op.
Allereerst het aantal veldfouten van Neptunus. Net als vandaag de dag, was het team ook toen al bekend om zijn rotsvaste en solide verdediging. Als je dan in twee wedstrijden 7 veldfouten maakt, is dat wel wat veel.
De tweede verrassing was het lezen van de naam van Tony Cohen in de rotatie van ADO.
Na 12 jaar Pirates dat werd gevolgd door een Amerikaans avontuur bij de Pittsburgh Pirates op single A-niveau, was de Amsterdammer blij met ADO een nieuwe club te hebben gevonden. In de wedstrijden om de Super Cup was er nog geen plaats op de heuvel voor hem gereserveerd. Die zou er wel komen, als Neptunus de tweede wedstrijd had gewonnen en er een beslissende derde wedstrijd zou moeten worden gespeeld. Daar is het dat weekend echter niet meer van gekomen.
Na zijn kortstondige avontuur bij Data Circuit/ ADO keerde hij nog even terug bij zijn oude club Amsterdam Pirates om vervolgens zijn honkbalhandschoen definitief aan de wilgen te hangen.
Hij is nu de trotse en succesvolle eigenaar van drie eigen modelabels en twee winkels in Amsterdam.
Met de honkballers van ADO is het helaas minder goed afgelopen. Na het topjaar 1993 is het gaandeweg bergafwaarts gegaan met de club. Met uitzondering van een drietal incidentele hoogtepunten – finaleplaatsen EC-1 (1994), CEB cup (1995) en EC-2 (2002) – was het kommer en kwel voor de eens zo trotse bespelers van het Haagse Leen Volkerijk Stadion.
In 2015 is de vereniging na een besluit van de Algemene Ledenvergadering opgeheven en is daarmee opgehouden te bestaan.
