Geschiedenis

De wedstrijd van toen: het Salomonsoordeel (1988)

De wedstrijd van toen: het Salomonsoordeel (1988)

De Haarlemse Honkbalweek (nu: Honkbalweek Haarlem) is één van de grote internationale toernooien die iedere twee jaar in Nederland wordt gehouden. Topsport van de bovenste plank, iedere wedstrijd is een evenement op zichzelf.  Maar ook daar is soms sprake van vreemde situaties. Situaties die we nooit op een honkbalveld tegenkomen. Zoals onenigheid tussen veldscheidsrechters onderling.

We gaan terug naar 1988, naar de bloedstollend spannende wedstrijd tussen Nederland en de Grand Rapids Sullivans – het ijzersterke semiprof team van de schatrijke Amerikaanse meubelmagnaat Bob Sullivan.  
Een uitverkocht Pim Mulier stadion. De goede prestaties  van het Nederlands team – met pitcher Peter Callenbach (OVVO) in een glansrol – zorgden voor een dolle sfeer. Op de tribune was de hoofdrol traditioneel voor Supportersclub ‘Het Derde Honk’. Dit tot veel plezier van de andere aanwezigen.

In de wedstrijd zijn we aangekomen in de tweede helft van de 9de inning. Callenbach is in de 7de inning vervangen door Ron Giroldi van Haarlem Nicols. Hij verliet het veld onder een staande ovatie. De Sullivans leiden met 1-3.

Aan slag voor Nederland komt Marcel Joost, erkend long ball hitter en gevreesd door iedere pitcher. Hij krijgt 4-wijd en komt op het eerste honk. De volgende man in het slagperk is Bill Groot. En nu komt het: hij raakt de worp van de Amerikaanse werper die vervolgens met één stuit in het rechtsveld wordt gevangen. Beide veldscheidsrechters geven een call: scheidsrechter #1 geeft hem uit (vangbal), scheidsrechter #2 geeft aan dat het geen vangbal is en dat de bal gewoon in spel is. Hierna gaan beide heren elkaar verwijten maken, zonder verder op het spel te letten. Dit leidde tot heftige protesten van beide teams.

Bill Groot had uitsluitend gelet op de call van de eerste scheidsrechter en was – zonder de run de richting van het eerste honk af te maken – teruggegaan naar de dug-out. Had hij dat achteraf gezien maar niet gedaan.

Er werd over en weer heftig geprotesteerd, de veldscheidsrechters werden het niet eens, dus er zat maar één ding op. Chris Pieters – de hoofdscheidsrechter in de wedstrijd – moest het ultieme besluit nemen. Een Salomonsoordeel.  

Hij kwam tot de conclusie dat de klap van Groot geen vangbal was en de bal dus gewoon in het spel was gebleven.  Op het moment dat hij zijn oordeel bekend maakte, werd Groot echter alsnog op appèl uitgegeven; hij had het honk gemist. Het was achteraf gezien dus niet handig dat hij, ondanks alle protesten, gewoon de dug-out had opgezocht en niet terugkwam op het veld.

In de chaos die hierna ontstond wijzigde de uitslag niet. De Sullivans wonnen met 1-3 en gingen daarmee op weg naar hun vierde toernooizege. Nederland berekte in de eindrangschikking de derde plaats.

Werpcijfers Nederland:

  • Peter Callenbach (7 2/3 inning)        10-3-7
  • Ron Giroldi (1 man)                           1-0-0
  • Eric de Vries (2/3 inn + 2 man)         0-1-1
  • Haitze de Vries (1 inn)                       2-1-1

Herman Hiemstra (1955) is freelance honkbaljournalist, eindredacteur en online tekstschrijver.

Advertentie SSK

Laatste honkbalnieuws

Laatste softbalnieuws

Meer in Geschiedenis