In 2018 liep DSS de Play-Offs net mis door het seizoen in de Hoofdklasse op de vijfde plaats te beëindigen. Dit jaar is de Haarlemse ploeg er dan ook alles aan gelegen om wel een plek bij de bovenste vier te bemachtigen, zo vindt DSS-pitcher Tim Halderman.
Vorig jaar eindigden jullie op de vijfde plaats en ook nu bungelen jullie na enkele speelronden weer op een plek net onder de Play-Offs-tickets. Is dat toch het maximaal haalbare?
“Nee, wij willen absoluut bij de bovenste vier eindigen. Het is ons doel om dit jaar wel kwalificatie voor de Play-Offs te behalen. Er zijn wat spelers weggegaan, maar er zijn ook weer hele goede jongens voor teruggekomen. Als ik het zo bekijk denk ik dat we er zeker niet slechter op zijn geworden en hebben we op papier misschien wel een betere selectie. We moeten nog wel aan elkaar wennen, al loopt het qua sfeer al goed. Dat moeten we ook vertalen naar het veld.”
Wat zijn jouw persoonlijke ambities dit seizoen?
“Vorig jaar heb ik als pitcher veel wedstrijden gewonnen, dus ik hoop die lijn door te trekken. Het begin is tot nu vrij aardig. Maar ik vind het ook prima om zelf iets minder te spelen terwijl we ons wel kwalificeren voor de Play-Offs. Of ik na dit seizoen misschien een stap naar een andere club maak? Nee. In het honkbal is het volgens mij toch vooral zo dat je speelt waar je ongeveer woont. Ik heb daarnaast geen ambities om op termijn naar een andere club te gaan.”
“Misschien dat ik wel moet stoppen in de Hoofdklasse”
Het is een tendens dat honkballers in de Nederlandse Hoofdklasse op steeds jongere leeftijd stoppen met spelen op het hoogste niveau. Ook Tim Halderman denkt op 24-jarige leeftijd al serieus na over het leven na honkbal. Verplichtingen buiten de sport vragen steeds meer om zijn aandacht en dat wordt steeds moeilijker combineren met vier á vijf dagen serieus sport bedrijven.
Halderman hoopt over enkele maanden zijn studie geneeskunde af te ronden en is voornemens aansluitend te werken als arts. Vooralsnog combineert hij zijn laatste coschappen met honkballen bij DSS. “Het is nu soms best zwaar, maar het is wel vol te houden. Ik weet alleen niet of het nog te combineren valt als ik eenmaal echt werkzaam ben als arts. Ik moet later dit seizoen maar bekijken hoe het bevalt. Misschien dat ik wel moet stoppen in de Hoofdklasse, maar ik probeer die keuze zo lang mogelijk uit te stellen. Ik vind honkbal nog steeds heel leuk en doe er alles aan om met de club onze doelen te behalen.”
Waar de pitcher van DSS zijn werk nu boven de sport prefereert, droomde hij jaren geleden nog van een carrière als topsporter in het buitenland. Halderman trainde met Jong Oranje en had al enkele uitstapjes naar Italië en de Verenigde Staten. “Maar als je dan aan de studie begint, merk je dat de prioriteiten toch wat verschuiven. Ik droomde zeker van een carrière in de VS, maar inmiddels is honkbal toch meer een wat uit de hand gelopen hobby.”, verklaart Halderman, die merkt dat ook generatiegenoten in de Hoofdklasse vaker tobben en moeite ervaren om de sport te combineren met verplichtingen buiten het veld.
“Je ziet dat jongens op een gegeven moment toch de afweging maken om te gaan werken of om nog iets te gaan studeren. Maar dat is ook niet zo gek, want je verdient over het algemeen niet aan honkbal. Bij ons in het team zitten bijvoorbeeld ook wat leraren en fysiotherapeuten.”
Halderman ziet dat het drukke honkbalschema en de beperkte financiële vergoedingen debet zijn aan het afnemende niveau in de Hoofdklasse. “Recent zijn weer enkele goede spelers gestopt. Daar komen wel weer jonge jongens voor in de plaats, maar de echt goede zijn weer zo vertrokken naar het buitenland. Het is zonde, want het gaat ten koste van het niveau.”
